مقایسۀ دو رویکرد تانسیون اکتیو زودهنگام و بی حرکتی در توان بخشی، پس از ترمیم جراحی نواحی ۵ و ۶ تاندون های اکستانسوری دست

هدف: هدف از پژوهش حاضر، بررسی و مقایسۀ دو روش «بی حرکتی» و «تانسیون اکتیو زودهنگام» در توان بخشی پس از ترمیم جراحی آسیب تاندون های اکستنسوری در نواحی ۵ و ۶ دست بود. روش بررسی: از ۲۱ بیمار واردشده به این مطالعۀ نیمه تجربی و از نوع کارآزماییِ بالینیِ تصادفی، ۱۸ بیمار با میانگین سنی ۴۳/۳۲ درمان را کامل کردند. درمجموع، ۴۱ تاندون اکستنسور بریده شده در ۲۷ انگشت این افراد مطالعه شد. ترمیم همۀ تاندون ها در ناحیۀ ۶ و ۵ با استفاده از تکنیک جراحی رانینگ انتهابه انتهای اپی تنون و با پرولن ۰/۳ را یک جراح انجام داد. برای توانبخشی، افراد به صورت تصادفی در یکی از دو گروه درمان مرسوم، با «روش بی حرکتی» و «تانسیون اکتیو زودهنگام» قرار گرفتند. در هفتۀ ششم بعد از عمل جراحی، میزان اِدم پس از جراحی دست، فلکسیون در مفصل متاکارپوفالانژیال، فلکسیون و اکستانسیون ترکیبی مچ و انگشتان، حرکت اکتیو کلی انگشتان و طویل شدگی اکستنسوری اندازه گیری شد. در هفتۀ دوازدهم، علاوه بر تمام شاخص های بیان شده، قدرت گریپ نیز اندازه گیری شد. یافته ها: درمقایسه با روش مرسوم بی حرکتی، درمان به روش تانسیون اکتیو زودهنگام باعث بهبود معنی دار شاخص های اِدم پس از جراحی دست، فلکسیون در مفصل متاکارپوفالانژیال انگشتان، فلکسیون ترکیبی مچ و انگشت، حرکت اکتیو کلی انگشتان و قدرت گریپ دست شد (۰/۰۵>p). در شاخص های اکستانسیون ترکیبی مچ و انگشتان و طویل شدگی اکستنسوری بین دو گروه، تفاوت معنی داری یافت نشد (۰/۰۵>p). نتیجه گیری: باتوجه به یافته ها، روش تانسیون اکتیو زودهنگام رویکردی است که می توان آن را جایگزین مناسبی برای روش مرسوم بی حرکتی، در توانبخشی بعد از عمل ترمیم جراحی تاندون های اکستنسوری نواحی ۵و۶، برای بیماران سازگار درنظر گرفت.